Γαλήνη Νόττι

Είναι δύσκολο να γράψω, η απόσταση με δυσκολεύει. Αν και με τα γράμματα αποφεύγεται η τυχόν αμηχανία του τηλεφώνου, υπάρχει πάντα ένα κενό ανάμεσα σε αυτό που γράφω και αυτό που τελικά θα λάβεις. 

Με την απόσταση φοβάμαι ότι εσωτερικεύεται ο συνομιλητής, ενώ σου μιλάω κι έχω την αίσθηση ότι μ’ ακούς και με καταλαβαίνεις, δεν ξέρω αν όντως σου απευθύνομαι ή αν μιλάω στον εαυτό μου και του δίνω τη μορφή σου.

Σίγουρα μου λείπεις, μου λείπουν οι κουβέντες μας αλλά ίσως περισσότερο οι βλακείες που λέγαμε και κάναμε και γελούσαμε, γελούσαμε πάρα πολύ. Είναι σα να έχει περάσει τόσος πολύς καιρός από τότε και τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι σαν να έχει περάσει, έχει πραγματικά περάσει πολύς καιρός. 

Και τότε αισθανόμασταν ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο, ότι κλέβουμε από κάπου χρόνο για να βρεθούμε, για να πάμε σινεμά ή μια βόλτα στο πάρκο. Μου έδειξες κι εσύ την πόλη αλλά κυρίως μια άλλη πλευρά των πραγμάτων, λίγο πιο ελαφριά, λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο αστεία και πιο μοιρασμένη.

Είμασταν τόσο κοντά, από τότε αν το σκεφτείς δεν έχουμε βρεθεί ποτέ τόσο κοντά, με τόσο χρόνο. Τώρα δε προλαβαίνουμε ποτέ να μιλήσουμε, να πούμε τι κάνουμε, πως νιώθουμε, να μην πούμε τίποτα. Παρ’ όλ' αυτά νιώθω ακόμα αυτήν την εγγύτητα που δε ξέρω αν είναι μόνο ανάμνηση.

Τελικά αυτό που δεν περίμενα να συμβεί μεγαλώνοντας είναι να επικρατήσει η απόσταση, μέσα σε τόσο κόσμο, με τόσο στενές σχέσεις, με τόση αγάπη αν θες, να μη μπορείς να επικοινωνήσεις, να εκφραστείς, να καταλάβεις πως νιώθεις, ακόμα και να μοιραστείς αυτό που ζεις από κοινού. Δε ξέρω, ίσως είναι που έχουμε καιρό να περάσουμε χρόνο μαζί, την τελευταία φορά καταφέραμε να μιλήσουμε λίγο όταν μπήκαμε στη θάλασσα. Ίσως δε χρειάζεται να μιλάμε πια για να επικοινωνήσουμε, τι να πω.

Σίγουρα μου λείπεις και σ' αγαπάω.

Σε φιλώ.