Fred Moten και Stefano Harney

Στο πρώτο τεύχος του εξαμήνου, δημοσιεύσαμε τον συλλογισμό μας σχετικά με το βιβλίο των Fred Moten και Stefano Harney, το Undercommons. Ένα βιβλίο που μας κρατά κοντά, το οποίο επιμένει στο να ξε-μάθουμε και να ξανά-μάθουμε πώς να μελετάμε και “περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, προσφέρεται ως κοινωνικός χώρος, όπου φράσεις, ήχοι και παραπομπές συγκρούονται, συλλεγμένες από τον κόσμο, δίνονται στον κόσμο. Το βιβλίο εναποθέτει τις ελπίδες του σε αυτές τις συγκρούσεις, στην επαφή μεταξύ ανθρώπων, αντικειμένων και λέξεων που - αν και φευγαλέα - αλλάζει τα πάντα." Στους μήνες που έχουν μεσολαβήσει από τότε, το μετασχηματιστικό “άγγιγμα” απέκτησε μια διαφορετική, πιο σκοτεινή έννοια. Για το τελευταίο τεύχος του εξαμήνου, επικοινωνήσαμε και με τους δύο μελετητές για να τους ρωτήσουμε πώς ανταποκρίνονται στην παρούσα στιγμή. Ήταν αρκετά ευγενικοί να μοιραστούν κάποιες από σκέψεις τους σχετικά με τις αποστάσεις της πανδημίας, τις απαιτήσεις των θεσμών και τη μακροχρόνια συνεργασία τους. Σας προσκαλούμε να δώσετε τον κλεμμένο σας χρόνο - στο ρυθμό, τον παλμό και την ταλάντευση - των λέξεων τους.

+++

Indy: Πού βρίσκεται ο καθένας σας τώρα; Πώς είστε, πώς ενστερνίζεστε και πως αποκρίνεστε στη χρονική αυτή στιγμή; Διδάσκεται και αν ναι, πώς;

Moten και Harney: Ο Stefano βρίσκεται στη Μπραζίλια και ο Fred στη Νέα Υόρκη. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο για εμάς να είμαστε σε διαφορετικές πόλεις και συνήθως και σε διαφορετικά ημισφαίρια και ηπείρους. Αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο μαζί και με τους άλλους συνεργάτες μας όσο το δυνατόν αλλά για εμάς, το να είμαστε χώρια αλλάζει την ισορροπία. Όταν είμαστε μαζί κάνουμε παρέα. Περνάμε καλά. Όταν χωρίζουμε γράφουμε μαζί. Έτσι, από τη μία αυτές οι στιγμές δεν είναι και τόσο διαφορετικές. Επίσης, δεν είναι και τόσο διαφορετικές γιατί και οι δύο μας περνάμε χρόνο με άλλους, γράφουμε και παλεύουμε στη γενικευμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι σειρήνες δεν έχουν σταματήσει εδώ και 500 χρόνια. Σε αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προφυλάσσεσαι, αλλά μαζί με άλλους, και όχι επιτόπου, αλλά εν κινήσει.

Ο Fred διδάσκει. Ο Stefano απολύθηκε από τη διδακτική δουλεία του στη Σιγκαπούρη τον περασμένο Ιούνιο. Προσπάθησε όσο το δυνατόν περισσότερο για να το δικαιούται. Ως αποτέλεσμα, ο Stefano δεν έχει εισέλθει περαιτέρω στη διαδικτυακή διδασκαλία,η οποία βέβαια αποτελούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μια πτυχή της διδασκαλίας στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων ουτοσιάλλος. Ο Fred είναι τώρα σε διαδικτυακή λειτουργία για πρώτη φορά, συμμετέχοντας σε μια πραγματικότητα που εδώ και πολύ καιρό ισχύει όχι μόνο στη διδασκαλία των σχολών διοίκησης επιχειρήσεων, αλλά και σε κοινοτικά κολέγια και στη μη-κερδοσκοπική τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου φοιτητές οι οποίοι εργάζονται είτε έχουν εξαιρεθεί από τη παραδοσιακή εμπειρία του κολλεγιου, με όλες τις ανέσεις του και τις δομές κακοποίησης, προσπάθησαν να πάρουν αυτό που χρειάζονται ή να μοιραστούν τις ανάγκες τους με το πανεπιστήμιο. Δεν υποστηρίξαμε ούτε τις χαρές της σχολικής αίθουσας, λες και ήταν προσιτές σε όλους και όλα καλά, ούτε αποποιηθήκαμε την ευθύνη μας να ριζοσπαστικοποιήσουμε τον χώρο εργασίας και παιχνιδιού. Αντιστοιχα δεν έχουμε απλά αποδεχτεί τα επιβληθέντα πρωτόκολλα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης αλλά ούτε και τα απορρίψαμε από τη θέση του ηθικολογικού ηδονισμού που συχνά καταλαμβάνουν οι καθηγητές, όταν έχουν αυτό που θεωρείται μία καλή δουλειά σε μια καλή σχολή, από την οποία συχνά κάνουν δηλώσεις. Όντας σε κίνηση καταφευγοντας μαζί προσπαθούμε να δουλέψουμε με αυτό που έχουμε και με αυτούς που είμαστε αγκαλιά, ενάντια στον σπόρο αυτής της νέας επιβολής της έλλειψης, αλλά πρός την απόλαυση της ισοπέδωσης που έχει προκαλέσει.

Indy: Στην τελευταία ενότητα του The Undercommons: Fugitive Planning and Black Study, μιλάτε για τη μελέτη ως “κάτι που κάνετε με άλλους ανθρώπους. Είναι συνομιλία και περπάτημα μαζί με άλλους ανθρώπους, δουλειά, χορός, πόνος, κάποια μη απλουστεύσιμη σύγκλιση και των τριών.” Υπάρχει μια ισχυρή σωματικότητα σε πολλές από τις εικόνες που δημιουργεί το βιβλίο, μια αίσθηση ζωντάνιας και κοινού χώρου, αν και δεν θέλουμε να εννοήσουμε ότι το βιβλίο ευνοεί ορισμένες μορφές συνύπαρξης έναντι άλλων. Αλλά είμαστε περίεργοι για το πώς οι πρακτικές μελέτης μας μπορούν να χωρέσουν στο είδος των αποστάσεων μεταξύ ατόμων που έχουν μια αίσθηση οξύτητας και απουσίας συγκατάβασης την παρούσα στιγμή, είτε αυτό είναι ζήτημα ζώνης ώρας, γεωγραφίκό ή “συγκειμένου”, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό. Οι δυο σας συναντηθήκατε στο κολέγιο και τώρα διδάσκετε σε διαφορετικές πλευρές του κόσμου. Αυτήν τη στιγμή σας γράφουμε από τρεις διαφορετικές πόλεις. Θα μπορούσατε να μιλήσετε λίγο για το πώς οι δυο σας έχετε συνεχίσει να συνομιλείτε και να συνεργάζεστε μέσα στο χρόνο και στο χώρο;

Moten και Harney: Λοιπόν, όταν είμαστε χώρια, δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε χωριστά, αλλά με άλλους, επεξεργαζόμαστε τη συνεργασία μας μέσω άλλων και ενωνόμαστε σε διαφορετικούς σχηματισμούς. Δεν υπάρχει κοινωνικότητα χωρίς να βρισκόμαστε μαζί γιατί το να είσαι χώρια σε δελεάζει να νομίζεις ότι είσαι μόνος, παρά μέρος ενός συνόλου. Ο καπιταλισμός είναι η κοινωνική αποστασιοποίηση. Θέλουμε να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον, όπως λέει η φίλη μας Fumi Okiji, "χωρίς να κρατάμε ο ένας τον άλλο σε τίποτα." Αυτό είναι το στοιχείο μας. Το στοιχείο του καπιταλισμού είναι κλειδαριές, αποστάσεις και ανεπάρκεια. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όχι μόνο το γεγονός ότι τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης του κόσμου πρέπει να αποδομηθούν, αλλά και ότι πρέπει να πάρουμε πίσω στην αγκαλιά μας όχι μόνο την υγεία μας αλλά και την ασθένεια μας - και να τις κρατήσουμε μέχρι αυτή η άθλια διάκριση να φύγει. Γιατί αυτή η διάκριση είναι προϊόν του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης, το οποίο με τη σειρά του είναι απλώς η θεσμική επιδιόρθωση επί το έργω μέσα στις τεχνητές διχοτομήσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Συνεργάζεστε ήδη, οι τρεις σας, με έναν τρόπο που επαναστατεί ενάντια στην εξατομίκευση. Αλλά παρακολουθήστε τι συμβαίνει καθώς ανεβαίνετε στο ίδρυμα, στο πανεπιστήμιο, στο νοσοκομείο, στη κυβέρνηση, στη ΜΚΟ, στη δημιουργική φίρμα. Η βελτίωση, η πρόοδος, η αναγνώριση είναι όλα εργαλεία εξατομίκευσης που επιβάλλονται στους ανθρώπους μέσω της ίδιας τους της δέσμευσής να βελτιώνουν, να προχωρούν, να μεταρρυθμίζουν και να επαναχρησιμοποιούν το θεσμό. Αυτό είναι ένα μέρος όπου πραγματοποιείται ο αγώνας, να παραμείνουμε εντός και εναντίον του θεσμού, αλλά πραγματικά εναντίον, να είμαστε συνεπείς με τον πιο διεφθαρμένο τρόπο.

.+++

Indy: Τα σχόλιά σας σχετικά με τη διάκριση μεταξύ υγείας και ασθένειας είναι εντυπωσιακά, γιατί εδώ και εβδομάδες λαμβάνουμε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σχετικά με την προστασία της “οικονομικής υγείας” από τους διαχειριστές αυτού του ιδρύματος. Αυτό το λεξιλόγιο για την υγεία ήταν πάντα συνδεδεμένο με τις λογικές διακυβέρνησης της ασφάλειας και της τάξης του φυλετικού καπιταλισμού. Η γρήγορη (επι)στροφή στη λιτότητα μας θυμίζει επίσης την προηγούμενη δουλειά σας σχετικά με το χρέος - χρέη με ατελείωτη τροχιά που δεν μπορούν ποτέ να πληρωθούν ή να αποζημιωθούν. Βλέπουμε ιστορίες για ιστορικές ανεπάρκειες και ελλείμματα και ακούμε εκκλήσεις για αναβολή και συγχώρεση. Τι οφείλουν ιδίως τα πανεπιστήμια στις κοινότητές τους αυτή τη στιγμή - μια εποχή που (κυριολεκτικά) παραιτήθηκαν από την υπόσχεσή τους για καταφύγιο; Και πώς μπορεί η "οφειλή" ως κατάσταση να βοηθήσει στην ανάπτυξη ενός κόσμου μετά από αυτήν την (γενική) έκτακτη ανάγκη;

Moten και Harney: Με τον κίνδυνο να είμαστε πολύ ωμοί για αυτό, ποιο ήταν το αμερικανικό μοντέλο; Ποιοι είναι οι όροι της τάξης του, όπως θα έλεγε ο Cedric Robinson; Το αμερικανικό μοντέλο είναι να παραμένουμε ένα βήμα μπροστά, να είμαστε οι ηγέτες, οι διαμορφωτές αλλαγών, οι διαταράκτες, ένα μόνο πράγμα και ένα πράγμα μόνο. Η Αμερική είναι το νούμερο ένα και ήταν πάντα, όταν πρόκειται για την απόλυτη υπεραξία. Γιατί; Επειδή οι όροι της τάξης έχουν κατασκευαστεί στην Αμερική για να επιτρέψουν το μοντέλο του να εργαστεί ο κόσμος μέχρι θάνατου. Η Αμερική ωθεί τα όρια της καινοτομίας όταν πρόκειται για εργαζόμενους μέχρι θανάτου. Τώρα φυσικά και σε άλλα μέρη του κόσμου το δοκιμάζουν. Αλλά είμαστε το νούμερο ένα. Επειδή πάντα καταλαβαίναμε ότι αν πρόκειται να πειραματιστείς με τους εργαζόμενους μέχρι θανάτου, πρέπει να είσαι σε θέση να τους αντικαταστήσεις γρήγορα. Και πρέπει να τους αντικαταστήσεις φθηνά, διαφορετικά θα χάσεις τα πλεονεκτήματα που έχεις από το ξεχειλωμα των εργαζομένων μέχρι θανάτου. Εάν μπορείς αυτό να το υποστηρίξεις, έχεις αυτό που ονομάζεται υγιής οικονομία στην Αμερική. Ισχύει το ίδιο τόσο στη Βραζιλία όσο και στην Αϊτή όπως στις ΗΠΑ ή στον Καναδά, αλλά φυσικά οι ΗΠΑ είναι πάντα ο πρώτος υποκινητής. Η δουλεία του Νέου Κόσμου λειτουργούσε έτσι. Τα latifundias (Μεγάλα κτήματα που δουλεύουν σκλάβοι) λειτουργούσαν έτσι. Οι φάρμες της Oxnard λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Το InstaCart λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Διότι στο αμερικανικό μοντέλο η εισαγωγή σχετικών καθεστώτων πλεονάζουσας αξίας δεν χρησιμεύει στο να αντικαταστήσει στρατηγικές απόλυτης υπεραξίας αλλά στο να τις επεκτείνει. Επειδή στο αμερικανικό μοντέλο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την απόλυτη υπεραξία ως μια στρατηγική, γιατί δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη θανάτωση του εργατικού σου δυναμικού. Δεν υπήρξε ποτέ, και ακόμα δεν υπάρχει. Καμία έκθεση επιθεωρητών εργοστασίων δεν θα το αλλάξει ποτέ.

Τα λέμε όλα αυτά, ώστε να μπορούμε να πούμε και αυτό. Τα πανεπιστήμια δεν οφείλουν τίποτα στις κοινότητες. Τα Πανεπιστήμια δεν οφείλουν και δεν έχουν κοινότητες, ούτε συμμετέχουν σε αυτές. Πότε υπήρξε το πανεπιστήμιο κάτι άλλο πέρα από ένα ίδρυμα αφοσιωμένο σε δυσάρεστες καινοτομίες όπως αυτές που περιγράφουμε παραπάνω; Τα Πανεπιστήμια δεν οφείλουν, υποχρεώνουν. Δεν προσφέρουν, επιβάλλουν. Είναι σαν σχεδόν όλα τα άλλα ιδρύματα όπου οι εργαζόμενοι πηγαίνουν για δουλειά. Πηγαίνοντας στη δουλειά - είτε είσαι φοιτητής ή καθηγητής ή επιστάτης ή φύλακας βιβλιοθηκών ή βιβλιοθηκονόμος ή οποιοσδήποτε άλλος που προσπαθεί να ζήσει, να φάει, να μελετήσει και να αντισταθεί στη διοίκηση και στο κάλεσμα για διαχείριση - δεν σε κάνει ένα κακό άτομο ή ένα καλό άτομο. Γίνεσαι μέρος ενός εργατικού δυναμικού με διαφορετικά επίπεδα συνείδησης σχετικά με τον εξαναγκασμό που σου ασκείται. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, αν δεν ξέρετε, πλησιάζετε στο να τα γνωρίζετε. Το Πανεπιστήμιο δεν οφείλει. Δεν ξέρει πώς. Δεν ξέρει πώς να ξέρει ότι η οφειλή είναι καλή και η ιδιοκτησία είναι κακή. Ενδιαφερόμαστε για όσα οφείλουμε στον εαυτό μας και μέρος αυτών συνδέεται με όλα όσα θα έπρεπε να πάρουμε από το πανεπιστήμιο, όπως επίσης πρέπει να πάρουμε το πανεπιστήμιο πίσω.

.+++

Indy: Ενδιαφερόμαστε όχι μόνο για τα το τι οφείλουν τα πανεπιστήμια στις κοινότητές τους, αλλά και για το πώς θα μπορούσαμε να προσανατολιστούμε προς το πανεπιστήμιο, ώστε να είμαστε συνεπείς, όπως λέτε, με τον “πιο διεφθαρμένο τρόπο”. Για το σκοπό αυτό, ποια πλαίσια σκεψης θεωρείτε χρήσιμα για να μπορούμε να απαιτήσουμε, να βρούμε καταφύγιο ή αλλιώς να “κλέψουμε ότι μπορούμε” από το πανεπιστήμιο;

Moten και Harney: Αυτό εξακολουθεί να είναι κάτι που σκεφτόμαστε όλη την ώρα και μέρος του τρόπου με τον οποίο το σκεφτόμαστε περιέχεται στην απάντησή μας στην συναρπαστική επόμενη ερώτησή σας. Αλλά ας ξεκινήσουμε με αυτήν τη φράση “να κλέψουμε ό, τι μπορούμε.” Φυσικά, είχαμε κοσμήτορες που πίστευαν ότι επρόκειτο να βγάλουμε το φωτοτυπικό μηχάνημα από την πίσω πόρτα. Αλλά για να είμαστε σίγουροι ότι είναι κατανοητό, το κύριο πράγμα που εννοούμε όταν μιλάμε για κλοπή σε αυτά τα αποσπάσματα αφορά το χρόνο μας— το ρυθμό μας, τον παλμό μας, το στριφογύρισμα μας, αυτό που η Amiri Baraka ονομάζει το boom boom baboom και την ικανότητά μας όλα αυτά να τα διαμορφώνουμε. Εννοείται ότι πραγματικά λέμε να τα κλέψουμε πίσω. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους υπερβολικά απασχολημένους καθηγητές, αν και φυσικά το πανεπιστήμιο προσπαθεί να αποσπά όλο και περισσότερα από όλους τους εργαζομένους του. Πρόκειται για όλους τους ανθρώπους που εργάζονται υπό διοίκηση - το κύριο εργατικό δυναμικό, τους μαθητές, το διοικητικό προσωπικό, τους θεματοφύλακες, τους μάγειρες κλπ. Και τι θα κάνουμε με αυτόν τον κλεμμένο χρόνο, που θα μετατραπεί βάναυσα σε εργασία και στη συνέχεια, σε εργατική δύναμη, όταν τον απαλλοτριώσουμε; Κατ 'αρχάς, μετατρέψτε ξανά την εργατική δύναμη, μέσω του μεμονωμένου εργατικού σώματος, σε δουλειά και παιχνίδι της κοινής κινούμενης σάρκας που ασχολείται με την κοινή πρακτική. Το ερώτημα που εγείρεται είναι αν μπορούμε να είμαστε κάτι παραπάνω από τον παράνομο του Fanon; Θυμηθείτε πώς γράφει για τον αποικιακό παράνομο, σαν έναν ήρωα του λαού, όχι επειδή κατέχει μια επαναστατική συνείδηση, σύμφωνα με τον Fanon, αλλά επειδή αυτός ο ληστής απέρριψε την αποικιακή εξουσία και τον κανόνα του αποικιακού νόμου. Με άλλα λόγια, πώς μπορεί η απόρριψή μας για το νόμο του πανεπιστημίου να είναι κάτι περισσότερο από αυτό το άτομο και μια ουσιαστικά συμβολική αντίσταση;

Λοιπόν, είναι δελεαστικό να πούμε ότι δεν μπορούμε. Είναι δελεαστικό να πούμε, με μια καλά επεξεργασμένη κριτική αυτο-οικτιρμού ότι δεν έχουμε δημιουργήσει τίποτα έξω από το πανεπιστήμιο, ότι η δουλειά μας δεν σημαίνει τίποτα έξω από το πανεπιστήμιο, ότι ο τρόπος που ενεργούμε υπονοεί ότι δεν χρειαζόμαστε τις κοινότητές μας (εκτός από το να γράψτε για αυτά ως πηγές), ότι θέλουμε μόνο να παρέχουμε “πολιτική γραμμή” στις κινήσεις μας, έτσι ώστε η αλληλεγγύη μας πέρα από το πανεπιστήμιο να μπορεί να συνοψιστεί απλά - δεν ζούμε με ή ούτε καν κοντά στους ανθρώπους μας και οι άνθρωποι μας δεν διεκδικούν τίποτα για εμάς, ή από εμάς, για κατανοητούς λόγους, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Είναι δελεαστικό να τα πω όλα αυτά, γιατί είναι αλήθεια και η πανδημία θα το αποδείξει. Είναι δελεαστικό να ξεκινήσεις με το παράνομο, σαστισμένος να τρέχεις με την κλεμμένη εργασία μας, γνωρίζοντας ότι δεν θα έχεις πουθενά να πας και κανέναν να έρθει μαζί σου, αφήνοντάς σε σε μια κατάσταση συνεχούς, μοναχικής, νευρωτικής απαίτησης, ότι μπορείς να γίνεις ο καλύτερος εαυτός σου ή να ζήσεις την καλύτερη ζωή σου ή τουλάχιστον να ζήσεις τη ζωή εκείνου που δεν είναι κακός, δεν είναι συνεπής, παρόλη την απόδοση αυτής της καλοσύνης που φαίνεται να οδηγεί σε μια φρενίτιδα, σε μια συνεχόμενη κατατεθείσα αναφορά για να μοιραστείς τη διακυβέρνηση του θεσμού που σε εκνευρίζει. Ναι, είναι δελεαστικό να τα πω όλα αυτά, γιατί όλα είναι αλήθεια. Είναι ακριβώς έτσι, περισσότερο από το ότι είναι αλήθεια. Προσπαθούμε να μάθουμε από εκείνους που αρνούνται να το αφήσουν να είναι απολύτως αλήθεια. Γιατί το θέμα είναι πως αυτό που προσπαθούμε να κλέψουμε πίσω, αυτό που κλέψανε από εμάς, δεν ανήκε ποτέ σε κανέναν. Είναι αυτό που μοιραζόμαστε.

+++

Indy: Μεγάλο μέρος της δουλειάς σας είναι η σύγκρουση (ή η συνέργεια, για να χρησιμοποιήσουμε τον λόγο σας) μεταξύ πεζογραφίας και ποίησης, αισθητικής και πολιτικής, θεωρίας και πρακτικής. Αυτές είναι έντονες διακρίσεις, αλλά θέλαμε να ρωτήσουμε πώς αντιλαμβάνεστε την εμπλοκή της θεωρίας και της πρακτικής αυτή τη στιγμή. Εντός και ενάντια στα μοντέλα της ατομικής συγγραφής που μας προσφέρει η ακαδημία, τι κάνει το θεωρητικό έργο κάτι που να αξίζει να κάνουμε;

Moten και Harney: Υποθέτουμε ότι θα δούμε τι θα απογίνει το παγκόσμιο βιομηχανικό σύμπλεγμα πανεπιστημίου-τέχνης καθώς ο καπιταλισμός προσπαθεί να επιβεβαιώσει τη κυριαρχία του εν μέσω αυτής της πανδημίας. Όταν αυτό το σύμπλεγμα ρολάρει, έχει τη δική του εκδοχή για να συνδυάζει αυτά τα πράγματα μαζί. Καταφέρνει να το κάνει ειδικά για λόγους παροχής περιεχομένου, κάθετης ολοκλήρωσης και καινοτομίας προϊόντων. Ο ιδιοφυής καλλιτέχνης και ο κριτικός ο οποίος υποτίθεται ότι γνωρίζει γι 'αυτόν, είναι ένας αγαπημένος συνδυασμός χωρισμένων ευδιάκριτα σημείων εισόδου. Γι 'αυτό προσπαθούμε να συνεργαστούμε διαφορετικά με τους φίλους μας που είναι καλλιτέχνες, μπαίνοντας μέσα στην καλλιτεχνική πρακτική αντί να την πιστοποιήσουμε. Αυτό είναι κάτι που μπορείτε να δείτε στους φίλους μας Arjuna Neumann και Denise Ferreira daSilva. Οι ταινίες που κάνουν θολώνουν τα πράγματα, ακόμη και όταν τα τοπία είναι τόσο καθαρά όσο το να ονειροπολείς στην οθόνη. Ωστόσο, μέρος αυτού, εάν είστε πραγματικά αφοσιωμένοι στη συλλογική εργασία, είναι ότι πρέπει να εγκαταλείψετε μέρος της δηθενιάς σας για το στύλ. Πρέπει να πειραματιστείτε και το μόνο πράγμα που γνωρίζετε είναι ότι το αποδεκτό ακαδημαϊκό στυλ είναι μια μηχανή εξατομίκευσης και πρέπει να απορριφθεί σφαιρικά. Φυσικά, όπως λέτε, είμαστε συνεπείς σε αυτόν τον χώρο εργασίας και έτσι μερικές φορές πρέπει να τον χρησιμοποιήσουμε για να ασχοληθούμε με τη χρήση και την κατάχρηση που μας γίνεται από αυτόν. Αλλά τα πάντα, από παραπομπές, πνευματικά δικαιώματα, συγγραφείς, έως τις δημόσιες διαλέξεις έχουν σχεδιαστεί για να εξατομικεύσουν τη μελέτη. Θέλαμε να μελετήσουμε, να αγκαλιαστούμε από τη μαύρη μελέτη και μερικές φορές, όταν προσπαθούμε σκληρά και μαζί με τους φίλους μας, διαπιστώνουμε ότι οι πρακτικές μας για τη συνάντηση, τη συλλογική σκέψη, την κοινή κίνηση, την έρευνα των πραγμάτων μαζί, αρχίζουν να διαφέρουν από εκείνες του πανεπιστημίου, ακόμη και μέσα στο πανεπιστήμιο καθώς προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο να βγούμε από το πανεπιστήμιο, να συνταξιοδοτηθούμε, να συνεχίσουμε τo διάλλειμα, να βρούμε τους εαυτούς μας και στη συνέχεια να τους χάσουμε, σε έναν θεμελιώδη ανταγωνισμό μεταξύ μαύρης μελέτης και πανεπιστημίου και μεταξύ της αισθητικής της μαύρης μελέτης και του μουσείου που μπορούμε να μοιραστούμε και να καλλιεργήσουμε.

.+++

Indy: Αντιμετωπίσαμε για πρώτη φορά τη συνεργασία σας στο The Undercommons, το βιβλίο σας του 2013. Από τότε η συνεργασία σας έχει λάβει άλλες μορφές; Έχουμε ακούσει ότι έχετε έναν επερχόμενο τόμο, το All Incomplete, και θα θέλαμε αν μπορούσατε να μας πείτε λίγα πράγματα για αυτό το έργο.

Moten και Harney: Η συνεργασία μας βασίζεται σε 30 χρόνια φιλίας, η οποία ήταν κάτι που διαπιστώσαμε μόνοι μας μέσω της κοινής συγγραφής, που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια. Αρχικά γράψαμε απλώς για να καταλάβουμε τι μας είχε κάνει η δουλεία στο πανεπιστήμιο - όπως οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες αυτοκινήτων που μπορεί να μιλούν για το πώς η δουλειά τους δημιουργησε άσθμα ή πόνους στη μέση. Αλλά είχαμε περισσότερη δουλειά από ότι αυτοί, γιατί έχουμε πέσει θύματα αυτής της περίεργης προσκόλλησης όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στον χώρο εργασίας. Οι μεγάλοι μαχητές των αυτοκινητοβιομηχανιών όπως ο General Baker δεν είχαν ποτέ αυτές τις ψευδαισθήσεις. Δεν ήταν προσκολλημένοι στη General Motors ή στη Ford ή στο χώρο της βιομηχανίας. Η δουλειά ήταν απλώς το μέρος που πολέμησαν. Ήταν απλώς ο χώρος του επαναστατικού αγώνα και επειδή ήταν απλά και μόνο ένας χώρος, άνοιξαν και άλλοι χώροι αγώνα και δεν αποκόπηκαν εξαιτίας των προνομίων της εργασίας. Αλλά, από την άλλη πλευρά, εμείς κινδυνέψαμε να σκεφτούμε ότι το πανεπιστήμιο ήταν ξεχωριστό, οι δουλειές μας ήταν ιδιαίτερες και επομένως να αποκοπούμε, όχι μόνο από άλλους χώρους και αλληλέγγυους αγώνες αλλά από την ίδια την εργασία μας, από τη μελέτη. Έτσι, οι πρώτες συνεργασίες μας ήταν να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να ξεπεράσει την εξατομίκευτική, την ψευδαισθησιακή ιδέα του μοναχικού, κριτικού, ανατρεπτικού διανοούμενου-ης και της αυτο-καθορισμένης σημασίας του. Η μελέτη είναι σημαντική ακριβώς επειδή δεν είναι ιδιαίτερη. Η ακαδημία - δηλαδή το πανεπιστήμιο ως επιχείρηση που ήταν πάντα και ως ίδρυμα που κάνει αυτό που ο Καντ αποκαλεί ρυθμιστική επιχείρηση της κατανόησης - καλλιεργεί το να χαθεί αυτό, μέσα από την ιδιαιτερότητα του πανεπιστημίου, είτε ως ιδιαίτερα καλό είτε ως ιδιαίτερα κακό και ως εκ τούτου καλλιεργεί αυτή την αίσθηση στους ακαδημαϊκούς για το πόσο ξεχωριστοί είμαστε. Και αυτό σημαίνει ότι αυτό που καλλιεργείται είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος αποξένωσης και απομάκρυνσης του μαθητή από τη μελέτη. Είμαστε τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον και μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που συνεχίζουν να προσπαθούν να μας βγάλουν από αυτό.

Οι ZACH NGIN B'22, ALEX WESTFALL B'20 και SARA VANHORN B'21 καταφεύγουν μαζί.