Partisan Nitsa – Eleni Papayiannakis, called Electra by Eleni Tzirtzilaki

Πιστεύω ότι το μαγικό μυστικό είναι απλώς η ίδια η ζωή.

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η δημιουργία των κοινών προηγείται της επανάστασης ή η επανάσταση φέρει τα κοινά; Πόσο αναγκαία είναι η εξέγερση για την δημιουργία των κοινών; Μπορεί η επανάσταση να μπει στην καθημερινή κοινή μας ζωή ενάντια σε έναν ασταθή μεταλλασσόμενο κόσμο σαν κινούμενη άμμο, αυτόν του ύστερου καπιταλισμού; Υπάρχουν γυναίκες που την περίοδο της επανάστασης μεταμορφώνονται και βρίσκουν τη θέση τους σε αυτήν, γιατί όμως μιλούν ελάχιστα ή καθόλου γι’ αυτές; Η συνάντηση-δράση είναι αφιερωμένη στην Νίτσα -Ελένη Παπαγιαννάκη με το αντάρτικο όνομα Ηλέκτρα, που βγήκε στο βουνό πολύ νέα, 17 χρονών μαθήτρια Γυμνασίου, αφήνοντας την αστική ζωή στην πόλη και έγινε μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού. Σκοτώθηκε στις 18 Απριλίου του 1949 σε μάχη κοντά στο ορεινό χωριό Καλλικράτης, μαζί με την Αθηνά Χανταμπή και πέντε ακόμη συντρόφους της. Το κεφάλι της, σύμφωνα με μαρτυρίες στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου, το πήγαν στα Χανιά. Η εικόνα της είναι μόνο μια φωτογραφία. Το σιωπηλό περπάτημα και η επαφή με τον τόπο, οι συνομιλίες με συντρόφους της στο βουνό και η έρευνα σε βιβλία και στον τύπο της εποχής ήταν καθοριστικά για την κατανόηση της ηρωικής μορφής της. Με αφορμή́ τη δική της ιστορία αναγνωρίζουμε τις ιστορίες και άλλων γυναικών που βγήκαν στο βουνό́ από βαθιά́ επιθυμία. Το τοπίο είναι πανίσχυρο και τρωτό, οι ηρωικές μορφές βρίσκονταν εκεί μαζί με τα πουλιά, τα άνθη, τα ζώα. Η ιστορία της, ανήκει στη συλλογική́ μνήμη, που στο σήμερα μοιάζει επιτακτική́ ανάγκη να ανατρέξουμε. Για χρόνια κάνεις δεν μίλαγε γι’ αυτήν καθώς το τραύμα ήταν βαθύ́ και η ήττα παρούσα. Το μοντάζ ένωσε τα θραύσματα και η ιστορία της ξετυλίχθηκε, μαζί με αυτήν ανιχνεύθηκε το τοπίο της επανάστασης.Tο documentarty είναι μια αφορμή́ για να την–τις–τους συλλογιστούμε αλλά́ και να κάνουμε σκέψεις για την επανάσταση. Η συνάντηση -δράση θα γίνει στον κατειλημμένο χώρο του Εμπρός, που ειδικά στην αρχή υπήρξε χώρος που απέδωσε μέσα από κοπιαστικές συνελεύσεις ως προς τη δημιουργία ενός κοινού χώρου για να γεννηθούν νέες μορφές τέχνης και ζωής. Το Εμπρός λειτούργησε ως ένας χώρος των κοινών όπου συγκεντρώνονταν υποκειμενικότητες με διαφορετική ταυτότητα. Υπήρξαν έντονες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Σήμερα συνεχίζει να λειτουργεί ως ένας κατειλημμένος χώρος όπου λαμβάνουν χώρα πολλά δρώμενα. Η εμπλοκή μας και συμπερίληψή μας στο χώρο αποτελεί το στοίχημα. Στο χώρο-φουαγιέ θα προβληθεί το documentary και θα γίνουν οι εκφωνήσεις κειμένων,ποιημάτων σχετικές με την επανάσταση την

Πέμπτη 18 Απριλίου στις 16:00.

I believe the magic secret is just life itself.

Rosa Luxemburg

Does the creation of the commons precede the revolution or the revolution is in common? How necessary is the insurrection for the creation of the commons? Can the revolution go into our everyday common life against an unstable mutating world like the moving sand? There are women who are transforming during the revolution and find their place in it, but why we talk little or not at all about them?

This gathering-screening is dedicated to Nitsa-Eleni Papagiannaki with the guerrilla name Electra, who went to the mountain very young, a 17-year-old high school student, leaving urban life in the city and becoming a fighter of the Democratic Army. She was killed on 18 April 1949 (60 years ago today) in a battle near the mountain village of Kallikrates, along with Athena Handabei and five other comrades. Her head, according to testimony in the film by Alinda Dimitriou, went to Chania. Her image is just a photo. The silent walking and the touch with the place, the conversations with her companions on the mountain and research in books and press of that time were crucial to understanding her heroic personality.

On the basis of Nitsas’ story, we recognize the stories of other women who went to the mountain out of deep desire. The landscape is powerful and vulnerable, the heroic personalities were there with the birds, the flowers, the animals. Her story belongs to the collective memory, which today seems as an imperative need to look back. For years nobody talked about her as the wound was deep and the defeat present. The editing united the fragments and its history unfolded, along with it, the landscape of the revolution was detected. The documentary is a reason to think and meditate on them, but also to think about the revolution.

The gathering-screening will take place in the occupied space of ​​Embros theater, which in the beginning was a place that was given through intensive gatherings to create a common space for the creation of new forms of art and life. Embros was operating as a commonplace where subjectivities with different identities were concentrated. There have been intense confrontations and conflicts. Today it continues to function as an occupied area where many events take place. Our engagement and inclusion in that space is the bet for its existence and duration.

Prior to the screening of the documentary, Eleni Tzirtzilakis and friends will offer utterances, words and poems about revolution.