Ivan L. Munuera & Manu Alba, Unzipped Parties

Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση και μετάφραση του κειμένου που συνοδεύει το βίντεο με τίτλο Unzipped Parties των Ivan L. Munuera και Manu Alba. Το έργο δημιουργήθηκε και συμμετείχε στο Open? του  Russian Federation Pavilion στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας,2020.

«Λαμβάνουμε αναφορές για «πάρτι κοροναϊού όπου υγιή άτομα συνευρίσκονται σκόπιμα με θετικά κρούσματα #COVID19 προκειμένου να προσβληθούν από τον ιό. Κακή ιδέα! Αυτό είναι επικίνδυνο, μπορεί να απαιτήσει νοσοκοµειακή περίθαλψη ή και να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή».(1)

Το συγκεκριμένο tweet στάλθηκε από το Υπουργείο Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών στις 6 Μαΐου 2020. Ήταν μια προσπάθεια καταρρίψης των ιδεών που προωθούνταν σε όλο τον κόσμο από τους συνωμοσιολόγους κατά των εμβολίων και της μη ύπαρξης της πανδημίας,(2) καθώς και της θεωρίας περί ανοσίας αγέλης, βάσει των οποίων άνθρωποι εκτίθενται σκόπιμα στον κοροναϊό για να προκαλέσουν ανοσολογική απόκριση, συχνά με καταστροφικές συνέπειες.(3)

Κατά κύριο λόγο όμως, το tweet είχε απήχηση σε ένα κοινό που βαυκαλίζεται από τα πρόσφατα βίντεο νεαρών φοιτητών στις ΗΠΑ σε διακοπές εξαμήνου [spring breakers], να χορεύουν σε καλοκαιρινούς προορισμούς πιστεύοντας ότι είναι ασφαλείς λόγω της ηλικίας τους (απόρροια του ψευδούς ισχυρισμού ότι ο COVID-19 δεν επηρεάζει παιδιά και εφήβους), αλλά και εξαιτίας της ανοχής της κυβέρνησης, που τα επέτρεψε, υπό τον φόβο αρνητικών επιπτώσεων στην τουριστική βιομηχανία.(4) Μετά από μήνες απαγόρευσης κυκλοφορίας [lockdown], κοινωνικών αποστάσεων και καραντίνας, αυτά τα φοιτητικά πάρτι έμοιαζαν με μία εναλλακτική πραγματικότητα. Οι αντιδράσεις από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν άργησαν να έρθουν.

Μία από τις συνέπειες του COVID-19 ήταν η σταδιακή δαιμονοποίηση των πάρτι, είτε επειδή θεωρούνται υπεύθυνα (λαμβάνοντας υπόψη τη συλλογική φροντίδα), είτε απερίσκεπτα, όπως στην περίπτωση των νεαρών φοιτητών [spring breakers], αλλά και εξαιτίας της συνεπακόλουθης έλλειψης κρατικής παρέμβασης. Η παγκόσμια ανταπόκριση στην πανδημία επικεντρώθηκε στην απομάκρυνση του ανθρώπινου σώματος: την πραγμάτωση της ανθρωποκεντρικής έννοιας του αυτόνομου σώματος που θα πρέπει να απομονωθεί σε ετεροδιαμορφωμένους, κοινόχρηστους ασφαλείς χώρους, δηλαδή στο «σπίτι».(5)

Για πολλούς όμως το «σπίτι», δεν αποτελεί επιλογή: τα θύματα έμφυλης βίας, οι άστεγοι, οι μετανάστες, οι εργαζόμενοι του σεξ, το «απαραίτητο» προσωπικό (ενδεικτικά, τα άτομα που εργάζονται σε υπηρεσίες διανομής, οι οδηγοί δημοσίων μέσων μεταφοράς κ.α.), δεν μπορούσαν να βρουν ασφάλεια στο λεγόμενο «σπίτι» ή είχαν εκδιωχθεί βίαια από αυτό. Τελικά, η μεγαλύτερη εκδίκηση που παίρνει ο «ασφαλής χώρος» του σπιτιού, βρίσκεται στους κινδύνους ενός συλλογικού σώματος που πραγματώνεται μέσα από συναντήσεις μεταξύ άγνωστων ατομικοτήτων, όπως οι πολιτικές διαδηλώσεις, τα rave κ.λπ.Το αποτέλεσμα ήταν ο χαρακτηρισμός των κοινωνικών συγκεντρώσεων, και ιδίως των πάρτι, ως τόπο μόλυνσης, μηδενισμού και ανευθυνότητας.

Τα πάρτι δεν αποκλείουν τη φροντίδα και το νοιάξιμο. Τα πάρτι θα μπορούσαν να αποτελούν πεδίο συζήτησης για τη δημόσια υγεία. Είναι χώροι ανταλλαγής απόψεων και πληροφορίας, χώροι πολιτικού ακτιβισμού, κανάλια επικοινωνίας και συλλογικού πειραματισμού. Το ίδιο ακριβώς συνέβη όταν πρωτοεμφανίστηκε το HIV/AIDS στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με τις τότε κυβερνήσεις, τα ιατρικά ιδρύματα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να αδυνατούν να ανταποκριθούν κατάλληλα.(6) Την ίδια στιγμή, στα νυχτερινά κέντρα σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι διέδιδαν πληροφορίες, μοιράστηκαν τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία, οργάνωσαν διαδηλώσεις και διατομεακές πρακτικές φροντίδας μεταξύ των κοινοτήτων που είχαν πληγεί.(7) Τα πάρτι παρείχαν τρόπους για τη διαπραγμάτευση των όρων συνύπαρξης με τον ιό. Δημιούργησαν μια έννοια του «σώματος» που απέχει πολύ από τον ορισμό μιας διακριτής και αυτόνομης υπόστασης: μιας ανασύνθεσης μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων παραγόντων που ωθεί στην αλληλεξάρτηση και τη διασύνδεση και όχι σε κλειστές και συμπιεσμένες [zipped-up] μορφές ενσωμάτωσης.(8)

Τα διαδικτυακά πάρτι, οι ζωντανές μεταδόσεις rave, οι γιορταστικές εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους και οι συγκεντρώσεις σε φυσικό χώρο που λαμβάνουν υπόψη τη συνύπαρξη με τον COVID-19 (π.χ. όταν χρησιμοποιείται προστατευτικός εξοπλισμός, τηρούνται αποστάσεις ασφάλειας) καταδεικνύουν τρόπους κατανόησης των πάρτι στην εποχή της πανδημίας. Η μετάβαση σε μια νέα ιδιότητα του πολίτη συνεπάγεται την ανάγκη των σωμάτων για αναδιάρθρωση και την ανάδυση τους ως μέρος ενός κόσμου με COVID-19. Αυτό αποτελεί μια αίσθηση συνύπαρξης με μη ανθρώπινους παράγοντες η οποία βασίζεται στην αμοιβαία φροντίδα καθώς και, στην καταπολέμηση της περιβαλλοντικής βίας και της άνισης κατανομής εξουσίας που απορρέει από οικονομορατσιστικές και νεοαποικιακές πολιτικές. Το ερώτημα δεν είναι πως θα κατασταλούν οι γιορτές. Χρειαζόμαστε τα πάρτι περισσότερο από ποτέ. Πάρτι που μπορούν να συνυπάρχουν με τον COVID-19 σε ένα συλλογικό σωματικό καθεστώς τεχνο-κοινωνικού πειραματισμού.

Κείμενο: Ivan L. Munuera

Βίντεο:  Ivan L. Munuera και Manu Alba

What follows in the transcript of the video Unzipped Parties by Video by Ivan L. Munuera and Manu Alba, created for the  Open? - 2020 Russian Federation Pavilion at the Venice Biennale.

“We’ve been getting reports of ‘coronavirus parties’ where uninfected people are mingling with #COVID19 positive individuals intentionally, to try to contract the virus. Bad idea! This is dangerous and puts people at risk for hospitalization or even death.”(1) 

This tweet was sent by the United States Department of Health on May 6, 2020. It was an effort to debunk ideas promoted all over the world by anti-vaccine conspiracists, who denied even the existence of the pandemic,(2) and herd immunity theories, in which people deliberately expose themselves to coronavirus to provoke an immune response—often with disastrous consequences.(3) 

But, mostly, the tweet resonated with an audience captivated by recent clips of young spring breakers dancing in summery destinations, and who thought they were safe because of their age (following the false claim that COVID-19 doesn’t affect children and teenagers) and because government officials allowed them amidst fears of an economic backlash on the tourist industry if these parties were shut down.(4) After months of lockdown, social distancing, and quarantine measures, these parties looked like an alternative present. Media uproar followed quickly.

One of the consequences of COVID-19 has been an increased demonization of parties, whether they are held responsibly—taking into account a collective caring—or recklessly, as in the case of spring breakers and the subsequent lack of state intervention. The global response to the pandemic has been concentrated on the dislocation of the human body: a reification of an anthropocentric notion of a self-contained body that should be isolated in heteronormative, shared safe spaces, a.k.a., the “home.”(5) 

For many, this hasn’t been an option: victims of gender violence, the homeless, migrants, sex workers, “essential” workers—from people working on delivery services to public transportation drivers—couldn’t find safety in the so-called “home”; or they had been forcibly pushed out from the domestic realm. Ultimately, the greatest nemesis of this “safe space,” the home, should be found in the dangers of a collective body enacted in meetings among unknown subjects, from political demonstrations to raves. The result has been the characterization of social gatherings, and especially parties, as a locus of infection, nihilism, and irresponsibility.

Parties don’t exclude caring. Parties could be the site of debates related to public health. They are arenas of discussion, spaces of political activism, channels of communication, and collective experimentation. This was the case with HIV/AIDS during the early 1980s when governments, medical institutions, and the general media neglected a proper response to the crisis.(6) Meanwhile, in nightclubs all over the world, people spread information, shared available data, planned demonstrations, and organized an intersectional caring among affected communities.(7) Parties provided ways to negotiate the terms to coexist with the virus. They created a notion of “body” far from the definition of a discrete and autonomous being: a recomposition between human and non-human agents that pushes for an interdependent, interconnected, and not zipped-up forms of embodiments.(8)

Online parties, livestream raves, celebratory demonstrations in public spaces, and physical gatherings that take into account a coexistence with COVID-19 (e.g. usage of protective gear, safe distances) have shown ways of understanding parties in the age of this pandemic. The transition to a new citizenship involves the need for bodies to reconfigure and emerge as part of a world with COVID-19. It constitutes a sense of coexistence with non-human agents based on mutual caring, as well as a fight against environmental violence and an uneven balance of power based on econoracist and neocolonial concepts. The question is not to suppress celebration. We need parties more than ever. Parties that can coexist with COVID-19 in a collective bodily regime of techno-social experimentation.

Text by Ivan L. Munuera

Video by Ivan L. Munuera and Manu Alba