Στο έργο με τίτλο Γυναικείοι Ψίθυροι (Ελευσίνα 1984-1985) [Women's Whispers (Elefsina,1984-1985)] η Πέγκυ μελετά την περίπτωση μιας αυτόνομης ομάδας γυναικών, που δημιούργησαν το δικό τους φεμινιστικό έντυπο τη δεκαετία του 1980. Προς το τέλος του δεύτερου φεμινιστικού κύματος στην Ελλάδα, ανεξάρτητα φεμινιστικά έντυπα δημιουργήθηκαν και διατέθηκαν σε αρκετά αστικά κέντρα. Ωστόσο, μόνο μία εκδόθηκε στην περιφέρεια: οι Γυναικείοι Ψιθυροι, που κυκλοφόρησαν στην Ελευσίνα το 1984 και το 1985. Το έντυπο, το οποίο διανεμήθηκε από χέρι σε χέρι στις γειτονιές, σε σχολεία και σε φεμινιστικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, πωλούνταν στη συμβολική τιμή των 30 δραχμών, για να καλυφθούν τα έξοδα εκτύπωσης. Στο εισαγωγικό κείμενο του πρώτου τεύχους, οι συγγραφείς αναφέρουν ότι η ιδέα αυτή προέκυψε ενώ κάθονταν σε ένα παγκάκι. Η Πέγκυ φτιάχνει την πλάτη για ένα ήδη υπάρχον παγκάκι στο δημόσιο χώρο/στην προκυμαία της Ελευσίνας και το αφιερώνει σε αυτές τις τρεις γυναίκες, συγγράφοντας και μια νέα έκδοση του εντύπου, σε συνεργασία με μία από τις αρχικές δημιουργούς του. Μπορεί να βρεθεί στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ελευσίνας ή σκανάροντας τον κωδικό QR στο οπισθόφυλλο αυτού του εντύπου.

Το έργο What a lovely spot είναι ένα in situ σύγχρονο μνημείο για τον έρωτα μέσα στο βιομηχανικό τοπίο της Ελευσίνας. Πρόκειται για μια πράξη διεκδίκησης μιας δημόσιας προβλήτας μέσα από χειρονομίες γραφής και μεταφύτευσης, που την μετατρεπει σε ένα ρομαντικό χώρο για την queer κοινότητα της Ελευσίνας. Ο Τίμοθυ οργανώνει ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής με queer άτομα της περιοχής, από το οποίο επιλέγονται κείμενα και προτάσεις που αργότερα χαράσσονται σε ξύλινες σανίδες, που με τη σειρά τους τοποθετούνται στα κενά μιας παραμελημένης ξύλινης αποβάθρας. Στην ακτή , στην αρχή της αποβάθρας, μεταφυτεύονται μοσχεύματα φραγκοσυκιάς από τον ιστορικό κήπο του Λάμπρου Ευταξία, που βρίσκεται λίγο έξω από την Ελευσίνα. Είναι μάρτυρες/φορείς μιας μη ετεροκανονικής ερωτικής σχέσης μιας προηγούμενης δεκαετίας. Στην εγκατάσταση, τα μοσχεύματα χρησιμοποιούνται ως επιφάνειες στις οποίες μελλοντικά queer ζευγάρια θα χαράζουν τα αρχικά τους. Μαζί με τα μοσχεύματα της φραγκοσυκιάς φυτεύονται σπόροι καπουτσίνου, ενόςερμαφρόδιτου βρώσιμου φυτού (που προέρχεται από τον κήπο του καλλιτέχνη), το οποίο προσδίδει θρησκευτικούς και έμφυλους συνειρμούς στην εγκατάσταση.

Μέσα από το έργο τους, η Πέγκυ και ο Τίμοθυ επιθυμούν να αναδείξουν και να τονίσουν την κεντρική θέση που πρέπει να κατέχουν όλα αυτά τα σώματα μέσα στην κοινωνία. Παρόλο που τα σώματα αυτά δημιουργούν ποίηση, κεφάλαιο, ροές και νέες μεθοδολογίες για την πολιτιστική παραγωγή, καταλήγουν να τοποθετούνται στην "περιφέρεια" των κοινωνικών δομών. Στην πραγματικότητα, αυτά τα σώματα θα έπρεπε να είναι αυτά που συγκροτούν και καθορίζουν την κοινωνική και οικονομική υποδομή και πρέπει να τοποθετούνται στο κέντρο της πολιτιστικής παραγωγής και της καθημερινής ζωής.

Βλέποντας τις 2 εγκαταστάσεις, το δεύτερο φεμινιστικό κύμα ατενίζει το τέταρτο και το τέταρτο ατενίζει αυτά που έπονται.